تو بگو

کجای این سرزمین
باید ایستاد؟

میان آدمیانی که،
هر روز با دیدنت،
کلاه از سر برمیدارند،
تا کمر خم می شوند
ودر دل
به ریش ات که نه ،
به ریشه هایت می خندند.
مردمی که
با دست و دلبازی،
سیبهای کرم خورده،
تعارف ات می کنند.

کجای این خانه
که دیوارهایش
فقط،،
فقط برای فاصله آنجا نشسته اند.
کدام اتاق
که برای عصیانت جا ندارد.
در کدام تن،
باید آرام گرفت
که با هر خیزش ِ روحت،
به درودیوار می خوری.
چه روزگار غریبی ست
که درخودت هم ،
جایی برایت نیست.!

منم میتونم

- اگه اون تونسته فراموش کنه...منم میتونم

+ میبینی؟ هنوز دوسش داری

- از کجا معلوم؟

+ هنوز میخوای کارایی رو بکنی که اون کرده

                                       شبهای روشن - فرزاد موتمن

دستخط....

چه بی نشاط بهاری که بی رخ تو رسید.....

                                      بی رخ تو رسید